Korona norweska, NOK. Wszystko o walucie Norwegii

Norwegia to kraj, który w Polsce kojarzy się z fiordami, wydobyciem ropy naftowej, bezpieczeństwem socjalnym oraz dobrobytem. Wspomniane państwo od pewnego czasu przyciąga polskich pracowników (zwłaszcza fizycznych). Ze względu na popularność emigracji zarobkowej do Norwegii, Polacy coraz częściej mają do czynienia z walutą tego kraju. Korona z Norwegii (NOK) jest znana również polskim firmom działającym na skandynawskim rynku. Pewną wiedzę na temat korony norweskiej powinny mieć wszystkie osoby zainteresowane rynkiem walutowym. Wbrew pozorom, w międzynarodowym handlu korona norweska jest ważniejszą walutą niż złoty.

Wymień NOK w kantorze internetowym

Wyślij NOK transferem walutowym

Korona norweska – symbol oraz podział waluty

Korona norweska to waluta, której symbol (NOK) w międzynarodowym formacie ISO 4217, raczej nie jest trudny do zapamiętania.

Wspomniany symbol pochodzi od angielskiego tłumaczenia słów „korona norweska” (ang. norwegian krone). W samej Norwegii można spotkać skrót „kr”. Często występuje również słowo „øre”, które nie jest żadnym skrótem, lecz nazwą setnej części korony.

Nazwa „øre” ma zaskakująco głębokie korzenie historyczne. Jej etymologia jest związana z aureusem, czyli złotą monetą z czasów starożytnego Rzymu. Znacznie łatwiej domyślić się pochodzenia nazwy „korona”, która ma bezpośredni związek z atrybutem władzy królewskiej.

Z takim samym nazewnictwem oraz podziałem głównej waluty (korony), mamy do czynienia w przypadku Danii oraz Szwecji. Zbieżność dotycząca trzech krajów skandynawskich, oczywiście nie jest przypadkowa i ma swoje historyczne uzasadnienie. Do tego tematu powrócimy w kolejnej części naszego przewodnika.

Inne podobieństwo pomiędzy Szwecją i Norwegią polega na tym, że obydwa kraje połowicznie wycofały z użytku swoje najmniejsze jednostki monetarne. Od 1 maja 2012 r. norweskie „øre” nie występują już w rozliczeniach gotówkowych ze względu na brak odpowiednich monet. Te najmniejsze jednostki monetarne w Norwegii można spotkać m.in. podczas płatności bezgotówkowych. Opisywane rozwiązanie, które wymaga zaokrąglania cen przy obrocie gotówkowym, obecnie stosuje również Szwecja. Szwedzkie „öre” zniknęły z obrotu gotówkowego jesienią 2010 r. Podobnie jak w przypadku Norwegii, decyzję o wycofaniu najmniejszych monet tłumaczono faktem, że takie pieniążki mają nominalną wartość znacznie mniejszą od wartości metalu używanego podczas ich produkcji. Warto wspomnieć, że Norwegowie nadal za darmo mogą wymieniać w Banku Centralnym ostatnie wycofane monety o nominale mniejszym niż 1 korona (tzn. monety 50 øre).

Monety NOK

Po wycofaniu najmniejszych jednostek (øre) z obrotu gotówkowego, Norwegowie noszą w swoich portfelach następujące monety:

• 1 korona norweska
• 5 koron norweskich
• 10 koron norweskich
• 20 koron norweskich

Monety używane w Norwegii, posiadają kilka cech charakterystycznych (patrz poniższa grafika). Uwagę zwracają między innymi otwory na środku monet 1 NOK oraz 5 NOK. Inny ciekawy wyróżnik to obecność motywów typowych dla Skandynawii. Uwagę zwraca nordycki ornament na monecie 1 NOK i 5 NOK, dach drewnianego kościoła typu stavkirke (10 NOK) oraz dziób łodzi wikingów (tzw. langskipu) z monety 20 NOK. Warto dodać, że nowe wzory norweskich monet zostały wprowadzone pomiędzy 1994 r. i 1998 r. Popularność metalowych pieniędzy systematycznie maleje, ponieważ młodzi Norwegowie (podobnie jak Polacy), zdecydowanie preferują płatności bezgotówkowe.

Banknoty norweskie

W ostatnim czasie, norweskie banknoty wzbudzają o wiele większe zainteresowanie niż monety. Przyczyną tej sytuacji jest wprowadzenie nowych bardzo estetycznych wzorów (patrz poniższa grafika). Pod koniec maja 2017 r. wprowadzono do obiegu nowe banknoty 100 NOK oraz 200 NOK, które są uznawane za jedne z najbardziej udanych projektów na świecie. Na wspomnianych banknotach, zamiast postaci historycznych zobaczymy nawiązania do historii Norwegii (patrz landskip z banknotu 100 NOK) oraz akcenty przyrodnicze (przykład: dorsz z banknotu 200 NOK oraz liczne wizerunki maskonura – narodowego ptaka Norwegii).

Już niebawem w obiegu pojawią się nowe i równie ładne norweskie banknoty o innych nominałach (50 NOK, 500 NOK oraz 1000 NOK). Można jednak oczekiwać, że jakiś czas w użyciu pozostanie jeszcze stara seria banknotów. Posiadacze poprzednich banknotów 100 NOK i 200 NOK, nadal mogą nimi płacić w sklepach, a norweski bank centralny (Norges Bank) jeszcze nie podał daty ostatecznego wycofania starych wzorów.

Warto zwrócić uwagę, że starsze norweskie banknoty (z tzw. serii siódmej), mają o wiele bardziej tradycyjny wygląd. Na tych wciąż używanych banknotach, znajdziemy m.in. wizerunki ważnych postaci z historii Norwegii. Mowa o następujących osobach:

• badaczu kultury ludowej i pisarzu Peterze Christenie Asbjørnsenie – banknot 50 NOK
• śpiewaczce operowej (sopranistce) Kirsten Flagstad – banknot 100 NOK
• naukowcu Kristianie Birkelandzie – banknot 200 NOK
• laureatce literackiej Nagrody Nobla, Sigrid Undset – banknot 500 NOK
• malarzu Edvardzie Munchu – banknot 1000 NOK

Swoistą ciekawostką jest fakt, że Norwegowie nadal mogą wymieniać w banku centralnym wszystkie nieużywane banknoty, które wyemitowano po 1948 roku.

Wymień NOK w kantorze internetowym

Wyślij NOK transferem walutowym

Historia norweskiej waluty

W jednym ze wcześniejszych akapitów wspominaliśmy o tym, że trzy skandynawskie korony mają wiele podobieństw (poza nazwą). Ta zbieżność wynika z faktu, że wszystkie trzy waluty (NOK, SEK i DKK) powstały dokładnie w tym samym czasie. Wprowadzenie korony na terenie Norwegii, Danii oraz Szwecji wiązało się utworzeniem ciekawego projektu, czyli Skandynawskiej Unii Monetarnej. Przystąpienie Norwegii (1875 r.) do unii wcześniej utworzonej przez Szwecję i Danię (1873 r.) oznaczało, że Norwedzy muszą zrezygnować ze swojej wcześniejszej waluty. Ta dotychczasowa jednostka monetarna nosiła miano speciedalera i obowiązywała od 1816 r.

Wprowadzenie speciedalera wiązało się z ciekawym okresem w historii Norwegii. Wspomniany kraj od XVI wieku do 1814 r. pozostawał pod sporym wpływem Danii. Po zakończeniu wojen napoleońskich, Norwegia znalazła się w orbicie silnych wpływów szwedzkich. Uchwalenie konstytucji (1814 r.) nie zapobiegło unii personalnej ze Szwecją i faktycznemu podporządkowaniu Norwegii. Warto wiedzieć, że Norwegia odzyskała pełną suwerenność dopiero po referendum z 1905 r.

Ze względu na polityczną zależność Norwegii od Szwecji, obydwa te kraje znalazły się w strefie obowiązywania nowej korony. Warto zwrócić uwagę, że wszystkie trzy kraje wprowadzające koronę jako nową walutę (tzn. Norwegia, Dania oraz Szwecja) posiadały prawo do swobodnej emisji monet honorowanych przez pozostałych członków unii. Mimo tego braku centralnej kontroli nad emisją pieniądza, Skandynawska Unia Monetarna okazała się udanym tworem, który przetrwał między innymi kryzysy finansowe z lat 1878 – 1879 oraz 1907 – 1908. Nawet w tych trudnych okresach, trzem państwom członkowskim udało się zachować wymienialność swoich koron na złoto. Takie rozwiązanie (złoty standard), wprowadzono już na samym początku działania Skandynawskiej Unii Monetarnej.

Standardu złota i całej koncepcji Skandynawskiej Unii Monetarnej nie udało się utrzymać w 1914 r. Wtedy wojenna zawierucha skutkowała porzuceniem złotego standardu przez wszystkie wcześniej współpracujące kraje (Danię, Szwecję oraz Norwegię). Wymienione państwa zachowały jednak nazwę „korona” jako określenie dla swoich narodowych walut.

Warto zwrócić uwagę, że wymienialność korony norweskiej na złoto została przywrócona już w 1916 r. Cztery lata później, rząd musiał zrezygnować z tego rozwiązania. Przyczyną była wysoka inflacja. W 1926 r. kurs NOK powiązano z funtem szterlingiem, ale to rozwiązanie przetrwało tylko dwa lata. Na początku maja 1928 r. znów zdecydowano o powiązaniu NOK ze złotem. Ostatnia próba zastosowania złotego standardu, skończyła się jesienią 1931 roku, gdy Wielka Brytania zawiesiła wymienialność szterlinga na złoto. Norweski bank centralny po uwolnieniu kursu NOK, szukał rozwiązań stabilizujących wartość krajowej waluty. Dlatego zdecydowano o ponownym powiązaniu NOK z funtem brytyjskim (1933 r.), a później wybrano dolara amerykańskiego (1939 r.).

W latach okupacji Norwegii przez wojska hitlerowskie (1940 r. – 1945 r.), kurs krajowej waluty został powiązany z marką niemiecką (Reichsmarką). Warto wiedzieć, że norweski bank centralny został ewakuowany (razem z rezerwami złota) i po zorganizowaniu działalności w Londynie stamtąd emitował walutę. Tak zwana „korona londyńska” miała stały kurs wynoszący 17,70 za jednego szterlinga.

Po wyzwoleniu kraju przez aliantów, przeprowadzono reformę monetarną ograniczającą podaż pieniądza (1945 r.). W 1946 r. Norwegia przystąpiła do systemu z Bretton Woods. Lata 1946 r. – 1970 r. były okresem względnego spokoju dla korony norweskiej. Sytuacja diametralnie zmieniła się po rozpadzie systemu z Bretton Woods. Po tym wydarzeniu, Norges Bank próbował różnych rozwiązań, które miały zapewnić stabilność waluty. Mowa o systemie kontrolowanych wahań (1972 r.) oraz powiązaniu korony z koszykiem innych walut (1978 r.). Mimo tych zabiegów, konieczne były dewaluacje korony (1976 rok, 1977 rok, 1982 rok, 1984 rok i 1986 rok).

Początek lat 90 – tych przyniósł powiązanie korony norweskiej z ECU, czyli Europejską Jednostką Walutową. To powiązanie z poprzedniczką euro zostało przerwane w grudniu 1992 r. na wskutek ataków spekulacyjnych i turbulencji na rynku walutowym. Wspomniana sytuacja skutkowała trwałym upłynnieniem kursu NOK.

Dwa lata później Norwegowie nie zdecydowali się na wejście do Unii Europejskiej. Zamiast tego Norwegia wybrała członkostwo w Europejskim Stowarzyszeniu Wolnego Handlu (EFTA) i status kraju blisko współpracującego z UE (jako członek Europejskiego Obszaru Gospodarczego). Referendum z 1994 r. przez długie lata zamknęło dyskusję na temat zastąpienia korony norweskiej przez euro.

Najnowsze sondaże wskazują, że około 2/3 Norwegów nie chce szerszej integracji ich kraju z Unią Europejską. Przeciwników wprowadzenia euro prawdopodobnie jest jeszcze więcej. W przypadku zamiany koron na euro problemem byłaby również specyfika norweskiej gospodarki, która jest mocno uzależniona od eksportu węglowodorów (tzn. ropy naftowej i gazu ziemnego). Ta zależność zaczęła szybko wzrastać w latach 70 – tych. Obecnie udział ropy naftowej i gazu ziemnego w wartości norweskiego eksportu wynosi ok. 57%. Analogiczny wynik z 1975 r. nie przekraczał 15%.

Uzależnienie Norwegii od eksportu węglowodorów, wyraźnie wpływa na notowania lokalnej waluty. Korona norweska jest walutą surowcową (podobnie jak np. dolar kanadyjski i dolar australijski). Korelacja pomiędzy kursem NOK i cenami ropy naftowej była dobrze widoczna, gdy „czarne złoto” zaczęło tanieć (2014 r.). Poniższy wykres przedstawia cenę ropy (brązowa linia) oraz kurs NOK względem walut państw eksportujących najwięcej do Norwegii. Nietrudno zauważyć dużą zbieżność między notowaniami ropy i spadkiem wartości NOK.

Emitent, wartość emisji i zasięg obowiązywania waluty NOK

W naszym wcześniejszym opisie NOK kilkakrotnie pojawiały się nawiązania do norweskiego banku centralnego (Norges Banku). Wspomniana instytucja ma podobne zadania jak inne banki centralne z rozwiniętych krajów. Mowa o kontrolowaniu emisji monet i banknotów, prowadzeniu polityki monetarnej oraz analizowaniu stanu gospodarki.

Warto wiedzieć, że norweski bank centralny został założony w 1816 roku, gdy kontrolę nad Norwegią przejął jej wschodni sąsiad. Najbardziej burzliwym okresem działania Norges Banku, była wspomniana już ewakuacja rezerw złota i części pracowników. Po wyzwoleniu Norwegii zbadano, czy pozostali na miejscu pracownicy banku centralnego dopuszczali się kolaboracji.

Kolejnym ważnym wydarzeniem w historii norweskiego banku centralnego, było wprowadzenie nowych przepisów regulujących jego status. W 1985 r. wspomniana instytucja przestała być spółką akcyjną i zyskała status instytucji państwowej. Mimo zmian prawnych, norweski król zachował formalne prawo do mianowania członków zarządu Norges Banku wcześniej wyznaczonych przez rząd.

W kontekście kwestii organizacyjnych warto wspomnieć, że Norges Bank posiada specjalne struktury, które zajmują się zarządzeniem państwowym funduszem emerytalnym. Wspomniany fundusz jest finansowany dzięki wpływom z wydobycia ropy naftowej i gazu ziemnego. Norweski Państwowy Fundusz Emerytalny obecnie jest największym takim podmiotem na świecie. Wartość rezerw emerytalnych Norwegii oscyluje na poziomie 0,9 bln USD – 1,0 bln USD. To kwota mniej więcej dwukrotnie większa od całego PKB Polski.

Wymień NOK w kantorze internetowym

Wyślij NOK transferem walutowym

Norweski bank centralny jako podmiot nadzorujący politykę monetarną, regularnie podaje informacje o emisji pieniądza gotówkowego oraz bezgotówkowego. Najnowsze dane Norges Banku wskazują, że szeroki agregat monetarny dla NOK (M3) miał wartość 2,04 bln NOK (0,97 bln zł) pod koniec października 2016 r. Do tej kwoty wliczono m.in. gotówkę w obiegu, depozyty bankowe oraz niektóre papiery dłużne.

Porównywalny wynik dla polskiego złotego to 1,22 bln zł. Przy porównywaniu wartości wyemitowanych pieniędzy warto wziąć pod uwagę fakt, że polska gospodarka jest znacząco większa od norweskiej. W 2016 r. nasz kraj pod względem wielkości nominalnego PKB (470 mld USD) lokował się na 23 miejscu wśród wszystkich państw świata. Pięciomilionowa Norwegia w tym samym zestawieniu zajęła 29 pozycję (wynik: 371 mld USD). Pozytywny wpływ na wartość emisji NOK, ma wysoki stopień rozwoju norweskiego sektora bankowego i rola Norwegii jako jednego z wiodących eksporterów węglowodorów.

Wbrew pozorom, dość ciekawie przedstawia się kwestia zasięgu obowiązywania norweskiej waluty. Warto zdawać sobie sprawę, że korona jako oficjalny środek płatniczy jest używana nie tylko w kontynentalnej części Norwegii. Charakterystyczne monety i banknoty NOK formalnie są uznawane za legalny środek płatniczy również na pięciu terytoriach zamorskich. Mowa o zamieszkałej prowincji Svalbard, trzech bezludnych wyspach (Wyspie Jan Mayen, Wyspie Bouveta, Wyspie Piotra I) oraz antarktycznej Ziemi Królowej Maud.

Polityka monetarna emitenta Norges Banku

Trzeba przyznać, że norweski bank centralny jako podmiot prowadzący politykę pieniężną, nie ma zbyt łatwego zadania. Norges Bank musi się zmagać z uzależnieniem krajowej gospodarki od cen ropy naftowej i gazu ziemnego. Poprzedni wykres pokazał, jak mocno obniżka cen „czarnego złota” rzutowała na kurs korony norweskiej. Warto zdawać sobie sprawę, że takie wahania cenowe mają również ogromne znaczenie w kontekście wyników gospodarczych. Roczny wzrost gospodarczy odnotowany w Norwegii wynosił:

• 2016 r. – 1,0%
• 2015 r. – 1,6%
• 2014 r. – 1,9%
• 2013 r. – 1,0%

Jeżeli zestawimy te dane z poziomem cen ropy naftowej i gazu ziemnego, to można dostrzec ciekawe zależności. Widać, że utrzymujący się niski poziom cen węglowodorów wyraźnie osłabił norweską gospodarkę w 2016 r. Pod koniec 2015 r. okazało się, że Norwegia odnotowała wzrost gospodarczy zbliżony do zera po odliczeniu wyników związanych z wydobyciem węglowodorów i przewozami morskimi.  W opisywanej sytuacji, Norges Bank postanowił sięgnąć po sprawdzoną receptę, czyli obniżkę głównej stopy procentowej (patrz poniższy wykres). Takie rozwiązanie zastosowano mimo wzrostu inflacji. W 2016 r. norweskie ceny wzrosły o 3,6%. Ten wynik spowodowany m.in. spadkiem wartości korony i podrożeniem importowanych dóbr, był o 1,1 punktu procentowego wyższy od celu inflacyjnego Norges Banku (2,50%).

Warto wiedzieć, że w przypadku Norwegii najważniejszym wskaźnikiem jest oprocentowanie depozytów banków komercyjnych gwarantowane przez Norges Bank. Ta stawka obecnie wynosi 0,50% (od 17 marca 2016 r.). Na poniższym wykresie możemy zauważyć, że jeszcze jesienią 2014 r. stopa referencyjna Norges Banku była równa 1,50%. Ten poziom utrzymywał się od marca 2012 r.

Po ostatniej obniżce stóp procentowych z marca 2016 roku, Norges Bank znów ograniczył sobie pole manewru w prowadzeniu tradycyjnej polityki monetarnej. Wspomniana instytucja spodziewa się jednak, że już niebawem będzie można podnieść stopy procentowe w odpowiedzi na wyższy wzrost gospodarczy. Prognozy Norges Banku zaprezentowane na poniższym wykresie sugerują, że w 2020 r. główna stopa procentowa Norwegii wróci do poziomu 1,00%. Ma w tym pomóc ożywienie dotyczące innych sektorów niż wydobywczy.

Niskie stopy procentowe rzeczywiście stymulują norweskie inwestycje. Problem polega na tym, że dobra dostępność kredytów równocześnie spotęgowała problemy na norweskim rynku mieszkaniowym. Norwegowie są jedną z najbardziej zadłużonych hipotecznie nacji na świecie. Zadłużenie mieszkaniowe norweskich gospodarstw domowych zaczyna już niebezpiecznie zbliżać się do poziomu 100% PKB. Tak wysoki poziom zadłużenia jest spowodowany m.in. bardzo szybkimi wzrostami cen mieszkań w przeszłości. W latach 1992 – 2014, średnie ceny norweskich domów i lokali wzrosły o 232% (wynik po uwzględnieniu inflacji). Zadłużenie gospodarstw domowych na pewno jest jednym z najsłabszych punktów norweskiej gospodarki.

Specyfika i znaczenie NOK na rynku FOREX

Z punktu widzenia wielu Polaków, korona norweska wydaje się mało popularną walutą. Statystyki publikowane przez Bank Rozrachunków Międzynarodowych (patrz poniższa tabela) wskazują jednak, że NOK globalnie ma większe znaczenie niż złoty. W tym przypadku, przewaga Polski pod względem łącznej wielkości gospodarki nie posiada decydującego znaczenia. Ważniejsza jest rola Norwegii jako jednego z kluczowych eksporterów ropy naftowej i gazu ziemnego. Warto również wspomnieć, że kraj fiordów jest ważnym eksporterem ryb oraz producentem statków.

Pod względem popularności na międzynarodowym rynku walutowym (FOREX), norweska waluta w 2016 roku uplasowała się na czternastej pozycji z udziałem wynoszącym 1,7%. Analogiczny udział dla Polski z 2016 r. wyniósł 0,7%. Taki wynik pozwolił złotemu na zajęcie dwudziestego drugiego miejsca w walutowym rankingu.

Warto zwrócić uwagę, że pod względem udziału w obrotach rynku walutowego, korona norweska obecnie osiąga podobne wyniki jak dolar hongkoński, dolar singapurski, meksykańskie peso, dolar nowozelandzki oraz korona szwedzka. Opisywanej walucie sporo brakuje jednak do juana lub franka szwajcarskiego (nie wspominając już o takich liderach jak USD, EUR, GBP lub JPY).

Wymień NOK w kantorze internetowym

Wyślij NOK transferem walutowym

Źródło: opracowanie KoronaNorweska.pl na podstawie danych Banku Rozrachunków Międzynarodowych (raport Triennial Central Bank Survey z 2016 r.)

Notowania waluty norweskiej oraz jej zmienność

Interesującą kwestią jest także zmienność notowań korony norweskiej w stosunku do złotego. Taka zmienność może być ważna między innymi dla polskich emigrantów zarobkowych, którzy pracują w Norwegii. Warto również pamiętać o polskich firmach działających na rynku skandynawskim.

Przeczytaj w naszym poradniku, czy warto prowadzić firmę na terenie Norwegii >

Dane serwisu RatesFx.com są dość optymistyczne dla polskich pracowników i firm posiadających przychody denominowane w koronach norweskich. Okazuje się bowiem, że w trakcie ostatniego miesiącu, kwartału, roku oraz trzyletniego okresu, norweska waluta cechowała się relatywnie niewielką zmiennością w stosunku do złotego (patrz tabela). Niższe wyniki odnotowano tylko dla euro (ostatni 1 miesiąc, ostatnie 3 miesiące, ostatni 1 rok, ostatnie 3 lata) oraz dla franka szwajcarskiego (ostatni 1 miesiąc i ostatni 1 rok).

Przyczyną relatywnie niewielkiej zmienności notowań NOK względem złotego są mocne powiązania gospodarcze Norwegii z Unią Europejską. Pod tym względem Norwegia jest bardzo podobna do Polski. Dwa analizowane kraje (Polska i Norwegia), nie mają rozbudowanych kontaktów gospodarczych. Wystarczy wspomnieć, że do Norwegii trafia około 1,4% naszego eksportu. Ze względu na wspólne uczestnictwo w europejskiej sieci powiązań gospodarczych, polska i norweska waluta często podąża jednak w zbliżonym kierunku.

*- Wskaźnik zmienności to zannualizowane odchylenie standardowe z wahań danej pary walutowej.

Źródło: opracowanie Kurencja.com na podstawie danych www.RatesFx.com z 2 lipca 2017 r.

Ciekawostki związane z NOK

W przypadku korony norweskiej można znaleźć kilka takich ciekawych faktów. Interesujące są między innymi wiadomości o tym, że:

• Istnieje wiele teorii wyjaśniających obecność otworów w monetach 1 NOK i 5 NOK. Takie dziurki prawdopodobnie pozwalają na łatwiejsze rozróżnianie pieniędzy przez osoby niewidome i słabo widzące. Niektórzy uważają jednak, że poprzez umiejscowienie otworów, projektant nawiązał do norweskiej tradycji. Przed wiekami wiele monet ze Skandynawii miało dziurki, gdyż ludzie lubili je nawlekać na rzemień pełniący rolę prowizorycznej portmonetki.
• Łódź wikingów widoczna na nowym banknocie 100 NOK to bardzo szczególny okręt. Wspomniany banknot przedstawia tak zwaną Łódź z Gokstad, która jest jednym z najważniejszym zabytków Norwegii. W 1879 roku na terenie miejscowości Gokstat, znaleziono bardzo dobrze zachowaną snekę, czyli najmniejszy spośród rodzajów wikińskich okrętów. W takiej jednostce z Gokstad liczącej 23 metry długości, pochowano jednego z wodzów społeczności wikingów. Łódź z Gokstad obecnie można podziwiać w Oslo, gdzie znajduje się specjalne muzeum wikińskich okrętów.
• W 2018 r. i 2019 r. do obiegu zostaną wprowadzone pozostałe wzory nowych norweskich banknotów. Na wprowadzanych banknotach o nominale 50 NOK, 500 NOK i 1000 NOK zobaczymy odpowiednio: latarnię morską, żaglowiec oraz spienione morskie fale (patrz poniższa grafika).

Wymień NOK w kantorze internetowym

Wyślij NOK transferem walutowym